Search the Community

Allying against Iran: US is creating Arab NATO While the US envisages a new military alliance as a tool to counter potential threats from Iran towards the Gulf monarchies and the Middle East, there are a number of obstacles in the way of creating an Arab military bloc. According to Defense News, an Arab NATO would consist of six Gulf states, i.e. Saudi Arabia, the United Arab Emirates, Kuwait, Bahrain, Oman, Qatar, plus Egypt and Jordan. The commander of the Royal Bahraini Air Force, Maj. Gen. al-Khalifah, said that this is an American idea which was approved by the Arab Gulf countries, "but didn't take shape yet." He expects this alliance to be successful, although "we are still at the beginning." Back in October, the Bahraini foreign minister said that the Gulf security alliance could be formed by next year. Defense News sees at least one sign of progress there, as the Gulf countries are already involved in the Saudi-led coalition in Yemen that fights against Houthi rebels, mainly by carrying out airstrikes. "We have been sharing information between coalition fighters all along the operations [in Yemen], and we have been training alongside with the Gulf countries through joint exercises, and this enhances our capabilities," al-Khalifah said. Incompatible with Iran On the other hand, there are clear and tangible challenges on the way to creating this new military alliance, not least of them being the issues of interoperability. All the potential members operate different types of weapons and military equipment: the Egyptian Air Force operates the Russian MIG and the American F-16, while the Saudi Air Force has the American F-15SA and the European Eurofighter Typhoon, and the UAE is equipped with the F-16 and the French Mirage. But the issue of interoperability is not the only impediment for creating an Arab NATO as the relations between Qatar and other Gulf countries have not been fully restored since 2017 when Saudi Arabia, the UAE, and Bahrain cut ties with Qatar. All eight potential members of the new military alliance have concerns related to Iran and Iranian-backed armed groups operating in numerous countries across the Middle East. "Iran continues to cause risks to other nations and act as a destabilizing agent across this region. They aim to disrupt the balance of power and place at risk the livelihood of citizens," Commander of the US Air Forces Central Command Lt. General Joseph Guastella said during the 2nd Manama Airpower Symposium. According to Guastella, the experience of setting up and operating NATO itself could prove useful in establishing an Arab version of the alliance: "There is value in looking at what NATO has been able to do and the successes of an alliance that has guaranteed essentially stability for the region there for decades." Adding America and Israel into the mix "People have been talking about an Arab NATO for several years now," said Vladimir Sazhin, Senior Researcher at the Middle East Department of the Institute for Oriental Studies of the Russian Academy of Sciences. According to him, there are plans to get Israel to participate in the alliance that would bring together six monarchies of the Persian Gulf, Egypt, and Jordan. However, instead of becoming a full-fledged member of the Arab NATO, Israel would supply intelligence to the alliance. The US is expected to participate in a similar manner, providing all the necessary resources without officially joining the organization. "The idea to call it an 'Arab NATO' is something journalists came up with. In all of the relevant areas, this potential new alliance will be very much inferior to NATO. I don't believe that it will ever reach the level of NATO," said Sazhin. According to him, even if the bloc is ever established, it is unlikely to resemble NATO at all. There may be some formal organizational structures established, but there are serious doubts regarding their effectiveness and efficiency. Ultimately, all we see is propaganda and media noise, and not much actual progress, Sazhin said. Just how capable the Gulf monarchies are in terms of setting up a united front against Iran remains to be seen. "I very much doubt they would go through with this without the support of other countries. There is a very broad range of attitudes towards Iran among the Gulf states," Sazhin stressed. On one end of the spectrum, there is Saudi Arabia, on the other – countries like Qatar and Oman. The last two are not particularly anti-Iran. As for economic relations, the United Arab Emirates have very close ties with Iran. Tehran's relationship with Abu Dhabi provides it an opportunity to evade US financial and economic sanctions, the expert stated "I think that if there were an Arab military organization then it would most likely be lacking in efficiency and decision-making, but would be very active publicity-wise," Vladimir Sazhin said. "A summit with US President Donald Trump and monarchs of the Gulf countries was expected to take place back in autumn this year in the United States. It was believed that the main topic on the agenda would be the creation of a strategic Middle East alliance that experts already call an Arab NATO for the sake of simplicity," Elena Suponina, adviser to the director of the Russian Institute for Strategic Studies, said. That summit was postponed until the first half of 2019. One of the reasons was the scandal around the murder of Jamal Khashoggi, a Saudi political analyst. It created an atmosphere that compelled the US to refrain from any discussions regarding strategic cooperation. According to Suponina, that is not the only obstacle that stands in the way of creating such an organization. Firstly, relations between Saudi Arabia and Qatar are somewhat clouded; secondly, there is still too much turbulence in the region. The plans are in place, but it would be very difficult for the Americans to make them come true, Suponina believes. Nevertheless, there is every reason to believe that the US is not giving up on these plans since in the upcoming years the main goal of the US in the region will be to contain Iran. This is exactly why America pursues the creation of, if not a full-fledged military organization, then at least something very close to it. Even that kind of alliance would be very useful for the US, the expert thinks. "Donald Trump's idea is to form an Arab NATO that would include Arabian monarchies and – by a long stretch of the imagination – Israel. This idea may sound benevolent, but so do many other plans that are not meant to happen," Evgeny Satanovsky, president of the Institute for Middle East Studies, said. Satanovsky believes that the new military alliance is meant to zero in on Iran. There is no doubt that Saudi Arabia wants to establish that alliance. However, it is very unlikely that the US will succeed in convincing Israel to join the club. Israeli society will never accept that offer. There is zero chance that an Arab NATO will become a reality, he said, adding that Israel doesn't really need any military help from the Arab countries to fight Iran. The Arab armies do not constitute any significant military power nor they are organized enough to be a force others can rely on if it comes to that. For the Arab countries, it is absolutely out of the question to be part of the same military alliance with Israel due to the kind of narrative that permeates their societies. The State Department and the White House – unsurprisingly – do not understand this, Satanovsky claims. It is absolutely clear that Saudi Arabia seeks to create an Arab or Islamic military alliance and to be at the helm. Saudi Crown Prince Mohammed bin Salman has already damaged relations with Egypt and the United Arab Emirates, cut relations with Qatar, and raised tensions between Saudi Arabia and Pakistan – all in pursuit of this goal. ARAB NATO

Israel Vows to create two more occupied lands Yemen and Afghanistan are the bulls eye.

I came across this “Better Middle East” map and thought it was interesting, apparently it was drawn by some US official or general, what do you guys think, will this atleast solve the major problems in the Middle East since the current middle eastern borders were drawn after the French and British backstabbed the Arabs and drew the borders according to their own interests after WWI ?

Question explains everything.

Assalamu Alaikom So, the general story is that the army of the Sufyani will start in Syria, take over until the east of Iraq, and the ground will swallow them. Sounds like ISIS. The Yamani will rise with a white banner out of Yemen and will call people to truth. Sounds like Ansar Allah. I know the Sufyani, Yamani and Khorasani rise at the same time. Does anyone know who the Khorasani could be? They rise on the same day. On August 18 2014, the Houthi takeover of Yemen began. On August 18 2014, the war between ISIS and the US escalated to a point where the Mosul Dam area was being bombed, and ISIS had spread to Libya. Who could be the Khorasani?

Salaam alaykum. (I am actually not a new member, but I haven't been on in a long time and forgot my login info). Question for you all: if you were approached for marriage by a pious mo'min who is an excellent match for you BUT wants you to leave your country (US, or any other first world country) to permanently live in his country (3rd world middle eastern country that oppresses women and minorities), would you accept? Why or why not? Curious to see what others think. (side note: obviously istikhara is a good solution if one is really torn, but I'm curious to know your initial reactions. As you know, part of istikhara is seeking the opinions and thoughts of others). JazakAllah khayr.

Saudi Arabia has paid substantial money for a secret alliance with Israel, a US journalist claims in his study. If this statement is true, it may fundamentally change our perception of Middle East politics. The region's muddled relations, political and military alliances have long been a favourite subject for researchers and journalists studying the Middle East. Those familiar with the region are all quite aware that the area is characterized by an Israeli-Palestinian conflict as well as a Sunni-Shiite and a Saudi-Iranian opposition, which root in cultural, religious and political divisions. However, noted US journalist Robert Parry has recently published an in-depth article based on intelligence information, claiming that Saudi Arabia paid around 16 billion USD to Israel in order to buy the friendship of the Jewish State. Lobbyists for sale It is common knowledge that political (and other) lobbying has considerable traditions in the United States. Lobbyists promoting the interests of countries or economic groups often influence US interior and foreign policy decision making processes in a decisive manner. Consequently, Saudi Arabia has also begun to build a lobby in Washington, only to experience bitterly that the masses of law firms and PR specialists costing top dollar or even the exploitation of connections with such powerful families as the Bushes can never outperform the Israel Lobby in the US. Therefore, the Saudis decided to take a different approach: they bought the Israelis, writes Parry. According to the article, Saudi Arabia has given Israel around $16 billion over the past two and a half years, funnelling the money through other Arab states and Israeli development funds. If it is all true, the Saudis may have indeed bought the Israelis, since Israel was starkly opposing the agreement with Iran - and found several American backers along the way. Why Iran? Readers not quite familiar with regional affairs might not know that Iran and its religious Shiite leadership is a thorn in the side of another player beside Israel - Saudi Arabia, a key power in the Sunni world also considers the Shiite state as its archrival. The Sunni-Shiite division is one of the greatest fault lines among Muslim countries, which they not have been able to overcome. As a result, Saudis consider any pro-Iran governments in the Middle East as enemies, so much so, that they are apparently willing to ignore the solidarity rooted in the same culture and all-Islam togetherness. Not to mention that they turn a blind eye to the atrocities committed against the Palestinian people (who are also Sunni, by the way). So, Saudi Arabia is not in the least interested in a strengthening Iran. However, the lifted sanctions and Tehran's return to international politics would inevitably lead to a strengthening Persian state, and in a big way too, as Iran has all the capabilities to become a key state of the Middle East, similarly to Turkey. It seems such a dreadful outcome for the Saudis, who follow Wahhabism, a rigorous school of Islam, that they appear willing to ally with Israel to prevent it. Religious rigour does not seem to apply to foreign policy... Riyadh is not concerned about the bloodshed According to Parry, Riyadh and Tel-Aviv had a similar cooperation to destabilize Iraq, Syria and Egypt. Even though Iraq's central government had already been toppled by the US invasion, a Shiite, thus pro-Iran leadership that enjoyed the support of the population's majority was obviously not so close to the Saudis' heart, just as they didn't like the Alavite (a branch of Shiitism) Assad regime in Syria, either. This put Riyadh on the same side with Israel. Interestingly enough, the Islamic State that follows a wrong and violent interpretation of Sunni Islam happened to grow strong in this region. Notably, the terrorist organization that calls itself a Caliphate was not planning to annihilate Israel, but the Shiites living in the area. This is one more reason why ISIS may have seemed more likeable for Israel than the Assad regime, which has maintained religious peace but been relentlessly opposed to Tel-Aviv, even though the Islamic State destroys everything with unheard of brutality in the occupied areas. Palestinian cause on the sideline Although the Egyptian Muslim Brotherhood gave a glimmer of hope for the Palestinians struggling to survive the air-tight blockade in Gaza, the world's largest outdoor prison for years, Saudi Arabia considered Mohamed Morsi's Muslim revolutionary and not anti-Hamas government as an enemy, so it joined Israel in backing the military coup and the new Egyptian leadership, which wasn't as friendly to the Palestinians as its predecessor but fit the Saudi interests much better. Hypocrisy at its peak As it is known, Saudi Arabia is one of the most radical Muslim states in the world. Its structure is based on Wahhabism, an ideology rooted in the quasi literal interpretation of Islamic religious principles and the most puritanistic traditions. Yet this country hardly ever receives firm criticism from the West, contrary to a democratic Turkey that tolerates religions other than Islam, or the undoubtedly theocratic Iran, which ensures parliamentary representation for religious minorities. In comparison, wearing a cross in Saudi Arabia may constitute a crime and power is concentrated in the hands of one single dynasty. And this country is a reliable ally for the United States and if Parry's article is correct, it is an outstanding sponsor for Israel against other Muslim states. http://jobbik.com/saudi_israeli_cooperation_secret_alliance_bought_for_money

Asslamoalaikum, As you sow so shall you reap. It is a harsh reality that Saudi Arab has been involved in sectarian hatred and sectarian killings throughout the world. We Pakistani Shia have been a big victim of Saudi funded terrorism in Pakistan. Similarly, Saudi Arab is involved in Zaria massacre in Nigeria. Who funded Taliban? The government of Taliban in Afghanistan was recognized by Pakistan, UAE and Saudi Arab but after their fall now Saudi Arab and its media is blaming Iran of having strong ties with Al-Qaida and Taliban. Do they still think that the world is fool? I am noticing continuous struggle from Saudi Arab's side to connect Iran with terrorism in one way or the other firstly as a propaganda against Iran and secondly being puppet of American interest in middle east. I am sick of lies and deception spread by Saudi Arab against Iran in its media. They have no shame in telling and spreading lies like Zionist media. They are muslim Zionists. Wrath of Allah be upon liars. Dear Saudi Arab you have the blood of millions of Muslims throughout the world in your dirty hands since the creature of your illegitimate Saudi regime. So stop turning the blame on Iran who had never supported terrorism. Yes Iran supports Palestinian movement and Hamas. You even call it terrorism only because you have strong apparent ties with America and hidden ties with Israel.

Religious Difference in a Secular Age A Minority Report PRINCETON UNIVERSITY PRESS 2015 December 7, 2015 SherAli Tareen It is commonly thought that violence, injustice, and discrimination against religious minorities, especially in the Middle East, are a product of religious fundamentalism and myopia. Concomitantly, it is often argued, that more of secularism and less of religion represents the solution to this problem. In her stunning new book Religious Difference in a Secular Age: A Minority Report (Princeton University Press, 2015), Saba Mahmood, Professor of Anthropology at the University of California at Berkeley, brings such a celebratory view of secularism into fatal doubt. Through a careful and brilliant analysis, Mahmood convincingly shows that far from a solution to the problem of interreligious strife, political secularism and modern secular governance are in fact intimately entwined to the exacerbation of religious tensions in the Middle East. Focusing on Egypt and the experience of Egyptian Copts and Bahais, Mahmood explores multiple conceptual and discursive registers to highlight the paradoxical qualities of political secularism, arguing that majority/minority conflict in Egypt is less a reflection of the failure of secularism and more a product of secular discourses and politics, both within and outside the country. In our conversation, we touched on the salient features of this book such as the concept of political secularism and its applicability to a context such as Egypt, the genealogy of minority rights and religious liberty in the Middle East, discourses of minority rights and citizenship in relation to the Egyptian Copts, the discourse of public order and the regulation of Bahai religious identity and difference in Egypt, secularism, family law, and sexuality and the category of secularity and particular understandings of time, history, and scripture brought into view by the controversy generated in Egypt by the novel Azazeel. This theoretically rigorous book is also wonderfully written, making it particularly suitable for graduate and undergraduate courses on Islam, the Middle East, secularism, religion and politics, gender and sexuality, and theories and methods in religion. Link/source to interview and article: http://newbooksnetwork.com/saba-mahmood-religious-difference-in-a-secular-age-a-minority-report/

Salam, I hope you're all well. I have started to look for places to do my final year medical electives in 2018, as recommended by previous medical students. It is a 8 week block, however we only need to attend a clinical placement for 6 weeks within the block. I'm currently studying in the UK. My major concerns regarding choice of elective placement is safety and discrimination (both islamophobia and anti-shia hate). Plus I'm aware some hospitals may hold a no-hijab policy, so I hope to avoid applying to those. Currently I hope to find a hospital in dearborn or (west of) sydney to apply to, mostly because they hold the largest shia populations. Malaysia and indonesia interest me also, although to a much lesser extent (due to the language barrier). My university has ties to two german universities, so I hope to fall back on those if my application to any of the locations mentioned previously does not succeed. But again, I'm not unsure about hijab policies in Munster unversity and moritz university (greifswald). I understand german completely and with a little jog of the memory I probably will remember how to speak it fluently too. I was wondering wether you could help steer me away from discriminating places/cities and direct me towards safer locations. My choices are not limited to the countries/cities I listed. For instance, I have considered zanzibar too. I have been told it's quite the rewarding experience and sets a strong contrast between medical care in MEDCs and LEDCs. My university has ties to other locations like lisbon (portugal), madrid, cordoba, paris, tokyo, rome, beijing, hong kong etc. The reason why I'm not listing these is due to the lack of interest in the culture AND the language barrier. Although, and to be fair, I do like the japanese culture. But I have been told they don't take kindly to foreigners, or at least don't enjoy seeing them. I hope you can help and thanks for reading =D jazakum Allah kheiran!

Persian Translation of Nicola Pratt's 'How the West Undermined Women’s Rights in the Arab World' Mar 07 2016by Nicola Pratt Listen [Mother of the martyr. Photo by Nicola Pratt] چگونه غرب حقوق زنان در جهان عرب را تضعیف کرد؟ این مقاله بر پایهٔ بخشی از یک پژوهش نوشته شده است که در دو سال گذشته در مورد کنش‌گری زنان در مصر، لبنان و اردن از زمان استقلال تا بهار عربی انجام داده‌ام. {برای این پژوهش} بیش از صد روایتشخصی از فعالان زنان طبقهٔ متوسط از نسل‌های مختلف جمع‌آوری کردم. این پژوهش ابتدا بر مبنای چیزی که یک «پارادوکس جنسیتی» تلقی می‌شود چارچوب‌بندی شده بود: با وجود گذشت بیش از یک قرن از کنش‌گری زنان، چرا زنان در کشورهای عرب هنوز با بعضی از گسترده‌ترین نابرابری‌های جنسیتی در دنیا مواجه هستند؟ استعمارزدایی از جنسیت در دنیای عرب هدف پژوهش من پرداختن نقادانه به دو پیش‌فرض اصلی شکل‌دهندهٔ این پارادوکس بود. پیش‌فرض اول فروکاستن کنش‌گریزنان به مقابله آن‌ها با مردسالاری است. این فرض به مقولهٔ تفکیکِ دوگانه خصوصی/عمومی مرتبط است و بحث فمینیست‌ها درباره‌اش این بوده که زنان به حوزهٔ خصوصی محدود شده‌اند و مردان بر حوزهٔ عمومی تسلط دارند.[اما] با توجه به شواهد موجود در دنیای عرب که نشان می‌دهند مشارکت زنان به عنوان وسیله‌ای برای مدرنیزاسیون و معیار آن ترویج می‌شود، چنین تفکیکی مشکل‌آفرین است. از پایان قرن نوزدهم میلادی، گفتمان ملی‌گرایانه در خاورمیانه سیمایی از به اصطلاح زن جدید ایجاد کرد که تحصیل‌کرده بود و در فضای عمومی حضور داشت. [۱] درچنین بستری، زنان طبقهٔ متوسط و نخبه کم‌کم وارد زندگی عمومی شدند؛ این روند در ابتدا عمدتاً با به وجود آوردن انجمن‌های خیریه انجام شد و در ادامه اتحادیه‌های زنان را شکل داد که به حقوق بیشتر زنان در ازدواج و دسترسی گسترده‌تر آنان به آموزش پرداختند. این زنان صرفاً مشغول «مقابله با مردسالاری» نبودند، بلکه خود را بخشی از مبارزه علیه «عقب‌ماندگی» در راستای مدرنیزه کردن مملکت می‌دیدند. دیده شدن زنان به ویژه تبدیل شد به شاخصه‌ای کلیدی برای هویت طبقات متوسط نوظهور و به ایدهٔ «مدرنیتهٔ طبقه متوسط» تجسم بخشید .[۲] فرض دوم در مورد مسئلهٔ حقوق زنان در جهان عرب در معرفت‌شناسی اورینتالیستی {شرق‌شناسانه} دیرینه‌ای ریشه دارد کهوضعیت زنان را نشانی از عقب‌ماندگی جهان عرب می‌داند. بر اساس این فرض، پاسخ محبوب مفسران غربی به این که چرا کنش‌گری زنان منجر به بهبود حقوق زنان نشده این بوده که «دلیلش مقاوم بودن/ارتجاع پدرسالاری عرب است.» مشکل چنین پاسخی تقلیل دادن دلایل فرودستی زنان به ارزش‌ها و باورهای فرهنگی عرب است و معنی ضمنی‌اش این است که «غرب» تعیین‌کننده استانداردهای تمدن‌مدارانه برای حقوق زنان است. علاوه بر این، تحلیلهایی که به ماهیت پرنقص فرهنگ عرب در مورد زنان می پردازند، ساختارهای قدرتِ دیگر و به‌ویژه ساختارهای مبتنی بر طبقه و ملیت را به‌ کل کنار گذاشته و نقش اقتصاد سیاسی و روابط ژئوپلتیک در بازتولید چنین سلسه‌مرتبه‌های متلاقی و برهم‌نهادی را نادیده می‌گیرند. بنابراین، صورت‌بندی عنوان این مقاله به شکل «چگونه غرب حقوق زنان در جهان عرب را تضعیف کرد؟» عهدی برای برملا کردن عملیات سری دولت‌های غربی نیست، بلکه تلاشی برای گوشزد کردن مشکلات ریشه‌ای طرز فکر معمول ما درباره حقوق زنان و کنش‌گری زنان در جهان عرب است. من به ویژه مایلم از طرفی ابعاد ژئوپلتیک دخیل در بوجود آوردن هنجارهای جنسیتی و مقاومت در برابر آن‌ها را نشان داده، و از آن طرف، فهم‌مان از حقوق زنان را به فراسوی قوانین و سیاست‌های {حوزه} عمومی گسترش دهم تا روش‌های مورد استفادهٔ زنان برای برانداختن هنجارهای جنسیتی و بازتعریف آن‌ها از راه مشارکت در حوزه عمومی را نیز دربربگیرد. پیدایش جنبش‌های رادیکال پس از ۱۹۶۷ تمرکز این مقاله بر دوران بین سال‌ ۱۹۶۷ تا دهه ۱۹۸۰ است؛ یعنی سال‌هایی که در طی آن دنیای عرب ظهور جنبش‌های انقلابی و رادیکالی را به خود دید که وضعیت سیاسی و ژئوپلتیک موجود را به چالش کشیده و سپس از متحدان غرب در منطقه (به ویژه رژیم‌های مصر، اردن، عربستان سعودی و اسرائیل) شکست خوردند. همزمان با گرامی‌داشت پنجمین سالگرد خیزش‌های عربی، تعمق در مورد ناآرامی سیاسی و سیاست‌های بحث‌برانگیز پس از ۱۹۶۷ که شباهت‌های جالبی با دورهٔ بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ دارند از اهمیت بسیاری برخوردار است. شکست سنگین ارتش‌های عرب در جنگ شش‌روزه بین اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷، مشروعیت پروژهٔ پان‌عرب را زیر سوال برد و دورهٔ جدیدی از سیاست‌های عرب را آغاز کرد. در باب ابعاد نظامی و سیاسی جنگ ۱۹۶۷ (از جمله لوییس و شلایم و دیگران)[۳] و نیز مکاشفه‌ی فکری پس از آن شکستِ سنگین بسیار نوشته‌اند.[۴] با این همه، تقریباً هیچ توجهی به دلالت‌های جنسیتی این شکست نشده است. این مسئله از آن جهت که تجربه‌های ویژهٔ زنان و البته مردان را به عنوان سوژه‌ها و شهروندان جنسیت‌زده به حاشیه می‌راند حائز اهمیت است؛ دلیل دیگر اهمیت آن اینکه شکست ۱۹۶۷ مجالی جدید برای زنان پدید آورد تا از هنجارهای جنسیتیِ {متأثر از} فمینیسم دولتی/حکومتی که بخشی مهم از دولت‌سازی پس از استقلال بود سرپیچی کنند. در مصر، شوک شدید شکست ۱۹۶۷ جنبش‌های اپوزیسیون جدیدی پدید آورد که جنبش دانشجویی در مرکز آن‌ها بود. این جنبش ابتدا از دل خشمی برآمد که ناشی از صدور محکومیت‌های خفیف زندان برای ژنرال‌های ارتشی بود که مسئول شکست مصر در جنگ بودند. اما خواسته‌های دانشجویان از این بسیار فراتر رفت، از آن جمله درخواست آزادی‌‌های سیاسی بیشتر و نیز حذف پلیس و نیروهای اطلاعاتی از محیط دانشگاه. [۵] در ژانویهٔ سال ۱۹۷۲ هزاران دانشجو در اعتراضاتی شرکت کردند که به شکل تحصن در میدان تحریر ادامه یافت. روز بعد شرکت‌کنندگان با اعمال زور متفرق و برخی نیز بازداشت شدند. با این همه، دانشجویانِ رادیکال همچنان به طرح خواسته‌های ملی و سیاسی خود و اعتراض به دستگیری همراهان‌شان ادامه دادند. در میان این جنبش‌های ملی‌گرا و چپ‌گرا، مسائل حقوق و آزادسازی زنان تابعی از اهداف ملی و سیاسیِ مقاومت در برابر امپریالیسم و استبداد، مبارزه برای عدالت اجتماعی و آزادسازی فلسطین بودند. اگرچه رهبران جنبش باور داشتند زنان باید به عنوان ابزاری در جهت مدرن‌سازی جوامع عرب برای مشارکت در حوزهٔ عمومی بسیج شوند، اما نابرابری جنسیتی در حوزهٔ خصوصی را نادیده گرفتند. [۶] با این حال، این جنبش‌ها با موفقیت و به طرزی بی‌سابقه زنان جوان را جذب کنش‌گری سیاسی کردند. ناآرامی‌های سیاسی پس از ۱۹۶۷ فرصت‌هایی برای زنان جوان جهت سرپیچی از هنجارهای جنسیتی غالب فراهم آورد. آیدا سیف‌الدوله، فعال مصری حقوق بشر، حضور خود در دانشگاه در دوران اوج جنبش دانشجویی مصر را این‌گونه به یاد می‌آورد: کنش‌گر دیگری به نام هاله شکرالله که متولد سال ۱۹۵۴ و قاهره است، به واسطه شغل پدرش (سفیر اتحادیهٔ کشورهای عرب در کانادا) بخش عمدهٔ جوانی‌اش را آن‌جا سپری کرده بود. او در سال ۱۹۷۱ به مصر بازگشت، دستگیری برادرانش که فعال دانشجویی بودند او را به کنش‌گری سوق داد و علی‌رغم سن کم، به یکی از رهبران جنبش خانواده‌های دستگیرشدگان تبدیل شد. او جلسه‌ای با سخنگوی مجلس که پدرش را خوب می‌شناخته را به یاد می‌آورد: خاطرات بسیاری از زنانی که با آن‌ها مصاحبه کردم نشان‌دهندهٔ یک محیط اجتماعی-سیاسی ناپایدار در دوران پس از شکست ۱۹۶۷ است. جنبش‌های متنوع اجتماعی و سیاسی برای ایستادگی در برابر وضعیت سیاسی، ژئوپلتیک و اجتماعیِ موجود سربرآورده بودند. اگرچه این جنبش‌ها از نظر ایدئولوژیک روش‌های مشکل‌آفرینی در مورد برابری جنسیتی داشتند، محیطیایجاد کردند که زنان جوان طبقهٔ متوسط بتوانند با استفاده از آن و از طریق مشارکت در اعتراضات خیابانی، پیوستن به گروه‌های سیاسی، مقابله با استبداد و گردن‌کشی در برابر والدین، سلسله‌مراتب‌ جنسیتی را دگرگون کرده و پا را از هنجارهای غالب فراتر بگذارند. برخی حتی دستگیر شدند. زنان، از این طریق، اجراگری خود از تعابیر جنسیتیِ رادیکالِ جدید را با مقاومت در برابر وضعیت اجتماعی-سیاسی و ژئوپلتیک موجود هم‌راستا کردند. {جریان} ضدانقلاب با این همه، موج انقلابی پس از ۱۹۶۷ در کشورهای عرب در نهایت توسط متحدان غرب در منطقه شکست خورد. حمایت‌های آمریکا از مصر، به ویژه پس از امضای معاهدهٔ صلح توسط انور سادات با اسرائیل در سال ۱۹۷۹، به میلیاردها دلار رسید. [۷] {جریان} ضدانقلاب، هم نیروهای سیاسی رادیکال و هم زنان و جنسیت را هدف قرار داد. سادات ابتدا تلاش کرد با دادن آزادیِ عمل به اسلام‌گراها در محیط دانشگاه، جنبش‌های سیاسیِ رادیکال را تضعیف کند، درست برخلاف جمال عبدالناصر که در زمانش اسلام‌گراها زندانی و حتی اعدام می‌شدند. [۸] بدن زنان و هنجارهای جنسیتی بخشی محوری در این روند ضدانقلاب بودند. آیدا سیف‌الدوله به یاد می‌آورد که اسلام‌گرایان در سال ۱۹۷۵ اتحادیهٔ دانشجویی را در اختیار گرفته و شروع به تبلیغِ پوشش اسلامی با تخفیف کردند: «و در همان دوره [...] با دو زن جوان آشنا شدم که هر دو حجاب داشتند و با همدیگر هم کنار می‌آمدیم، بعد [...] شروع کردند به گفتن این‌ که 'چرا تو حجاب نمی‌گذاری؟'» آیدا همچنین تنش‌های بین اسلام‌گرایان و دانشجویان دیگر را به یاد می‌آورد: حمایت سادات از دانشجویان اسلام‌گرا و آشتی‌ کلی‌ترش با اسلام‌گرایان سیاسی، صرفاً راهی برای مقابله با تأثیر گروه‌های سیاسی چپ‌گرا و ناصریست نبود، بلکه نشانهٔ جدایی کامل از رژیم سکولار و متمایل به مدرنیزاسیونِ عبدالناصر هم بود که فمینیسم دولتی/حکومتی از بخش‌های اساسی آن محسوب می‌شد. سادات برخی از مزایای زنان طبقهٔ متوسط را از طریق برنامهٔ «انتفاح» یا اصلاحات اقتصادی به کام بخش خصوصی تضعیف کرد. کاهش نسبی درآمدها در بخش دولتی در نتیجهٔ برنامهٔ انتفاح بیش از همه روی زنان تأثیر گذاشت، چرا که بخش دولتی اولین انتخاب آن‌ها برای استخدام شدن بود. برای اولین بار و در تغییر مسیری مشهود نسبت به دوران ناصریسم، بحث‌هایی در فضای عمومی در مورد پسندیده نبودن کار زنان مطرح شد و دولت «مشوق‌های بسیاری پیش روی زنان گذاشت تا مرخصی بدون حقوق گرفته و فرزندانشان را بزرگ کنند و/یا به صورت پاره‌وقت کار کنند.» [۹] چنین نگرشی نشان‌دهندهٔ محافظه‌کاری اجتماعی روبه‌رشدی بود که از سوی اسلام‌گرایان ترویج می‌شد. مقاومت مردمی در برابر «انتفاح» به اعتراضات ۱۹۷۷ انجامید که رسانه‌های غربی آن را «شورش‌های نان» خوانده و مصری‌ها به آن «قیام نان» می‌گفتند. منشاء این اعتراضات اعلامیه دولت بود که بر مبنای آن یارانه‌های چندین کالای پایه‌ای مانند شکر، نان و برنج حذف شد، حقوق مشاغل دولتی کاهش یافت، و منجر به دوبرابر شدن یک‌شبه قیمت‌ها شد. کارگران در ۱۷ ژانویه اعتصاب کردند و در پی آن هزاران دانشجو، کارمندان دولتی بخش خدمات و مصری‌های دیگر برای راهپیمایی در مرکز شهر قاهره به آنها پیوستند. این اعتراضات در سرتاسر کشور گسترش یافت. در کل، ۱۶۰ معترض توسط نیروهای امنیتی کشته و هشتصد نفر زخمی شدند. [۱۰] هزاران چپ‌گرا به بهانهٔ تلاش برای سرنگونی رژیم به زندان انداخته شدند. [۱۱] بسیاری از آن‌ها بدون محکومیت، اگرچه تنها پس از گذران ۶ ماه در بازداشتگاه اداری، آزاد شدند. [۱۲] ماجده عدلی، فعال حقوق بشر که آن زمان در دانشگاه الازهر دانشجوی پزشکی بود، یکی از آن بیست نفری است که به دلیل مشارکت در اعتراضات دستگیر و بیش از یک سال زندانی شد: سرکوب گستردهٔ فعالان پس از ۱۹۷۷ به پایان جنبش دانشجویی چپ‌گرا به عنوان یکی از نیروهای سیاسی مصر انجامید. بسیاری از سازمان‌های مارکسیستی مخفی منحل شدند. مانند آن‌چه در مصر پس از تابستان ۲۰۱۳ دیدیم، بسیاری از فعالان دلسرد شده و دست از فعالیت در فضای عمومی کشیدند. بسیاری به کنش خاتمه دادند تا مطالعه کنند، به دنبال کار بروند یا تحصیلات دکترا را در خارج از کشور دنبال کنند، در عین حال که به بازنگری و تأمل دربارهٔ عقاید سیاسی-ایدئولوژیک پیشین خود نشستند. زنانی که در دههٔ ۸۰ میلادی به دانشگاه می‌رفتند به من گفتند که به جز در میان گروه‌های دانشجویی اسلام‌گرا تقریباً هیچ خبری از کنش‌گری سیاسی در دانشگاه‌های مصر نبود. منفک شدن برنامه‌های هدفمند و کنش‌گری حقوق زنان از مبارزات مردمی یک روند عمده در جریان ضدانقلاب، بازگشت به وضعیت جنسیتی پیشین بود که انتظار داشت زنان از سلسله‌مرتبه‌های جنسیت‌زده و مفاهیم منوط به زنانگی احترام‌برانگیز پیروی کنند. با این همه، حضور زنان در عرصه عمومی پایان نیافت. شاید به شکلی متناقض، سازمان‌ها و تلاش‌های مستقل زنان پس از {دوره} ضدانقلاب شروع به شکوفایی کردند. گروه مطالعاتی «زن نو» که بعدها تبدیل به «موسسهٔ زن نو» شد، توسط اعضای سابق جنبش دانشجویی و برای فهم فرودستی خاص زنان تأسیس شد. نوال السعداوی «انجمن همبستگی زنان عرب» را برای پرداختن به مسئلهٔ خشونت علیه زنان به راه انداخت. گروهی از فعالان و وکلای حقوق زنان در سال ۱۹۸۵ ائتلافی علیه لغو لایحه‌های نسبتاً پیشروی ۱۹۷۹ مربوط به قوانین احوال شخصیه به راه انداختند. این‌ها همه بخشی از تلاش‌های مربوط در دههٔ ۸۰ میلادی بودند (برای جزییات بیشتر رجوع کنید به العلی)[۱۳]. بازپیدایی انجمن‌های مستقل زنان برای اولین بار پس از دههٔ ۵۰ در مصر فضای طرح گفتمان جنسیتی جدیدی در اختیار زنان قرار داد که از تابعیت مشکل‌آفرین مسائل زنان از ایدئولوژی‌های انقلابی و رادیکال رها شد. با این حال، در بستر شکست نیروهای مردمی و تضعیف گروه‌های اپوزیسیون سیاسی به جز اسلام‌گرایان، این منجر به ایزوله شدن اهداف حقوق زنان از سیاست‌های منطقه‌ای و داخلی نیز شد. پس از دههٔ ۹۰ و با افزایش «ان‌جی‌اوسازی» جنبش‌های زنان، [۱۴] که حامی بسیج/جذب اقشار ذی‌نفع گسترده‌تر نبودند، این جدافتادگی تشدید شد. علاوه بر این، چون حکومت مصر به شکل گزینشی از حقوق زنان استفادهٔ ابزاری کرده و تلاش می‌کرد سازمان های زنان را - برای مثال از طریق «شورای ملی زنان» - به انحصار خود درآورد، خواسته‌های حقوقی زنان مشروعیت خود را از دست دادند. این‌ها بخشی از روند ایجاد تصویری «مدرن» برای استفاده در خارج از کشور و سوءاستفاده از حقوق زنان در ائتلاف علیه «تروریسم» به رهبری آمریکا بود.[۱۵] در نتیجه، این واقعیت که با ظهور جنبش‌های مردمیِ پس از سال ۲۰۰۰ و برخاسته از انتفاضهٔ الاقصی، مسائل منوط به حقوق زنان در فهرست برنامه‌ها و اهداف نبودند تعجب‌آور نیست. زنان در این جنبش‌ها حضور پررنگی داشتند، اما برخلاف جنبش‌های انقلابی پس از ۱۹۶۷، تقریباً هیچ تلاشی برای گنجاندن «مسئلهٔ زن» در مخالفت این جنبش‌ها با امپریالیسم آمریکا، نئولیبرالیسم و استبداد انجام نشد. محبوبیت دوباره و از بین رفتن محبوبیت حقوق زنان پس از ۲۰۱۱ تنها بین سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ بود که زنان توانستند «مسئلهٔ زن» را دوباره در جنبش‌های مردمی بگنجانند. تحت حکومت «شورای عالی نیروهای مسلح مصر» و اخوان‌المسلمین، سازمان‌های مردمی زنان، خارج از قلمروی ان‌جی‌اوهای رسمی آن‌ها و در واکنش به تهدیدهای پیش روی حقوق زنان و خشونت روزافزون علیه فعالان زن به وجود آمدند. در مصرِ پس از مبارک، نه تنها فعالان زنان مصری در صف مقدم مبارزات راه عدالت اجتماعی و دموکراسی بودند، بلکه خواسته‌های خاص جنسیتی در رابطه با مشارکت و تمامیت جسمانی زنان را نیز مطرح می‌کردند. آن‌ها به راستی توانستند دگرگونی‌ هنجارهای جنسیتی را با خواسته‌ کلان‌تر دگرگونی‌های سیاسی-اجتماعی ادغام کنند (رجوع کنید به فصل‌های مختلف کتاب ال‌سعید، میری و پرات)[۱۶]. با وجود این، به واسطهٔ قطبی‌شدگی سیاسی و استبداد روزافزون پس از خلع ید محمد مرسی (رییس‌جمهور عضو اخوان‌المسلمین) در جولای ۲۰۱۳، دستاوردهای فعالیت گسترده و مستقل زنان تضعیف شده‌اند. اگرچه حکومتی که پس از جولای ۲۰۱۳ روی کار آمده، از طریق قانون اساسی و وضع قانون ضد آزار جنسی در سال ۲۰۱۴ تلاش‌هایی برای پیشبرد حقوق زنان کرده، اما آزادی اجتماعات و بیان را به شدت محدود کرده است. از این رو، یک بخش کلیدی جریان ضدانقلاب بده‌بستان مردسالارانهٔ جدیدی است که در آن رژیم از حقوق زنان حمایت می‌کند ولی در عوض زنان باید از آزادی لازم برای سازماندهی یا تعیین اهداف به‌دست خودشان چشم بپوشند. همان‌طور که سال گذشته نوشتم، فعالان در تلاش‌های هم‌زمان خود برای حفظ پارادایم {الگوواره} پویای عدالت جنسیتی، مقاومت در برابر انتصابات/انحصارطلبی‌ها و تحمیل‌های از بالا به پایینِ دولتی و نیز جا انداختن نظم جنسیتی انقلابی، مردمی و از پایین به بالا چالش بزرگی پیش روی خود دارند. جمع‌بندی هدفم در این مقاله نشان دادن ایرادهای دو پیش‌فرض در مورد کنش‌گری زنان و حقوق زنان در جهان عرب بود. نخست، تلاش کردم درک ما از عاملیت زنان را از مقاومت در برابر مردسالاری فراتر برده و نشان دهم چطور برانداختن هنجارهای جنسیتی و معنی‌بخشی دوباره به آن‌ها نیز بخشی از جنبش ضدهژمونیک علیه نظم اجتماعی-سیاسی و ژئوپلتیکِ پس از ۱۹۶۷ بود. به عبارت دیگر، مشارکت زنان در جنبش‌های رادیکال تجسم دگرگونی اجتماعی-سیاسی از جمله دگرگونی هنجارهای جنسیتی بود. از همین روست که شباهت‌هایی بین دورهٔ مذکور و ظهور کنش‌گریِ مردمی زنان به عنوان بخشی از مبارزات انقلابی پس از ۲۰۱۱ می‌بینیم. دوم این که، تلاش کردم ایرادهای این باور که غرب عامل پیشرفت و حقوق زنان در دنیای عرب است را گوشزد کنم. غرب در واقع در پی منافع ژئوپلتیک خود از حکومت‌هایی پشتیبانی کرده که نه تنها جنبش‌های مردمی انقلابی و رادیکال، بلکه زنانی که تجسم زنانگی‌های رادیکال‌اند را سرکوب کرده‌اند. در بلندمدت، نابودی جنبش‌های رادیکال سکولار منجر به جدا شدن اهدافسکولار حقوق زنان از پروژه‌های مردمیِ بومی شده و راه را برای استفادهٔ ابزاری و به انحصار گرفته شدن از سوی حکومت‌های استبدادی و بازیگران بین‌المللی باز کرده است؛ امری که باعث شده فعالان سکولار حقوق زنان در برابر اتهام نمایندگی اهداف بیگانه/وارداتی آسیب‌پذیر شوند. فعالان زنان در بستر روند ضدانقلاب کنونی در جهان عرب با تهدیدهای مشابهی مواجهند. این مقاله نسخه‌ای خلاصه‌شده از یک سخنرانی با همین عنوان است که در ۲۰ ژانویهٔ ۲۰۱۶ در «مرکز خاورمیانه دانشگاه ال‌اس‌ای» ارائه شده بود. سخنرانی اصلی به لبنان واردن نیز پرداخته است. پادکست این سخنرانی{به انگلیسی} را می‌تواناین‌جا شنید. این سخنرانی حاوی بخشی از محتویات کتابی در مورد کنش‌گری زنان در مصر، لبنان و اردن است که به زودی منتشر خواهد شد. آرشیو دیجیتال تمام مصاحبه‌های این پژوهش همراه با انتشار کتاب در دسترس عموم قرار خواهد گرفت [اصل این مقاله به انگلیسی و در تاریخ ۲۵ ژانویه ۲۰۱۶ منتشر شده است. این مقاله به‌دست لیلی بهبهانی به فارسی ترجمه شده است.] Link to article: http://www.jadaliyya.com/pages/index/24010/persian-translation-of-nicola-pratts-how-the-west-

(salam) In spite of the fact that Nawaz Sharief is considered puppet of Saudi Arab and Saudi Arab helped him a lot in his personal capacity, Pakistan is only providing assurance for support for Saudi Arab if its integrity is endangered. What Saudi Arab was/is/will be expecting is that Pakistan send its troops in Saudi Arab for fight against Yemen Houthi group and other enemies of Saudi regime. It is good that in spite of so much international pressure Pakistan has chosen its way intelligently and refused to be part of any international game. The drama of Islamic coalition forces was made to trap countries like Pakistan to force them to work for Saudi regime but amazingly a wise decision from Pakistan came that Pakistan is with the integrity of Saudi Arab but not with the Saudi Arab regime.

UNITED NATIONS, United States: (AFP) - UN Secretary-General Ban Ki-moon warned Friday that the use of cluster bombs in Yemen by the Saudi-led coalition may amount to war crimes. Ban said he had received "troubling reports" of cluster bomb attacks on January 6 on the rebel-held capital Sanaa. "The use of cluster munitions in populated areas may amount to a war crime due to their indiscriminate nature," the UN chief said in a statement. Cluster bombs are banned under a 2008 international convention, although Saudi Arabia and the United States are not signatories. The office of the UN high commissioner for human rights said Tuesday that its staff in Yemen had found remnants of 29 cluster bombs during a field visit in Haradh district in the northwest. The warning over possible war crimes was a clear sign of mounting frustration at the UN with Saudi Arabia s 10-month military campaign in Yemen. It came in response to the decision by Yemen s Saudi-backed government to expel the leading UN rights official, George Abu al-Zulof. Ban is urging the Yemeni government to reverse its decision to expel Zulof, who was declared persona non grata for an alleged lack of impartiality in his reporting. The UN chief said he was "deeply concerned about the intensification of coalition airstrikes and ground fighting and shelling in Yemen, despite repeated calls for a renewed cessation of hostilities." He is "particularly concerned about reports of intense airstrikes in residential areas and on civilian buildings in Sanaa, including the Chamber of Commerce, a wedding hall and a centre for the blind," said the statement. UN envoy Ismail Ould Cheikh Ahmed was in Riyadh on Friday for talks on renewing a ceasefire in Yemen, which faces the threat of famine amid the dire humanitarian crisis. Yemen descended into chaos when the coalition began airstrikes in March to push back Iran-backed Huthi rebels who had seized Sanaa. More than 5,800 people have been killed and 27,000 wounded since then, according to UN figures. Yemen s government sat down with the rebels and their allies in Switzerland last month for six days of talks that ended with no major breakthrough. The UN envoy has called for a new round of talks on January 14 but the sides have yet to confirm that they will attend. http://dunyanews.tv/en/World/316821-UN-warns-cluster-bomb-use-in-Yemen-may-amount-to-w

To all interested applicants for Doctor of Pharmacy (Pharm.D.), Doctor of Dental Surgery (D.D.S) and Doctor of Medicine (M.D) programs, 2016 academic year, Tehran University of Medical Sciences will accept the most qualified and interested applicants for the February 2016. Admission is open all year round, and you can apply right now. For students who wish to attend the February 2016 program, complete applications should be submitted to us not later than October 31, 2015.

مشرقِ وسطیٰ کی جغرافیائی اہمیت کے بارے میں معلومات اور کیوں عالمی حالات کی خرابی مشرقِ وسطی میں ہے، اس خطّےمیں ایسی کیا خاص بات ہے کہ امریکہ اس پر قبضہ کرنے کی منصوبہ بندی کئی سال پہلے کر چکا ہے اور اپنے ناپاک منصوبوں کے مطابق عمل کررہا ہے۔ ان تمام حقیقتوں کو جاتئے۔ Watch 17 mins video clip of Ustad Syed Jawad Naqvi http://www.shiatv.net/video/240956162

As-salamu alaykum brothers. I am new here and need help: what do you guys think about this article?? i need to refute it for a misgiuded Christian. I know we are not all this way. Some Sunni can be but are we? I like what he says about tradition at least Blessings to you. from here: http://catholicanalysis.org/2014/09/29/jihad-and-heresy/

Any scoop on why is Russia supporting Bashar and is opposed to Wahabi terrorism? What is that they have to gain?